To najbardziej pożądany rodzaj umowy o pracę. Jakie warunki trzeba spełnić?
Umowa na czas nieokreślony to najatrakcyjniejszy rodzaj umowy o pracę. Do jej zawarcia dąży większość pracowników. Niestety, nie każdy pracodawca decyduje się na zawarcie takiej umowy od początku współpracy. Istnieje jednak pewien limit, od którego pracodawca ma obowiązek podpisać z pracownikiem umowę na czas nieokreślony. Kiedy i komu przysługuje umowa o pracę na czas nieokreślony?
Umowa na czas określony oraz umowa na czas nieokreślony to dwie formy umowy o pracę, które różnią się od siebie czasem obowiązywania. W większości przypadków na początku współpracy pracodawca zawiera z pracownikiem umowę na okres próbny, aby sprawdzić jego kwalifikacje i umiejętności.
Po tym czasie pracodawca może zaproponować pracownikowi umowę na czas określony lub od razu na czas nieokreślony. W praktyce najczęściej zdarza się, że po okresie próbnym pracodawca zawiera z pracownikiem umowę na czas określony na min. 1 rok, a dopiero później proponuje mu przejście na umowę na czas nieokreślony.
Umowa na czas nieokreślony jest bez wątpienia najbardziej pożądaną umową przez większość pracowników, ponieważ daje większe poczucie bezpieczeństwa i stabilności w pracy. Dodatkowo ten rodzaj umowy ułatwia uzyskanie pożyczek oraz kredytów, w tym kredytu hipotecznego.
Zgodnie z Kodeksem pracy pracownik, który jest zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy, może raz w roku wystąpić z wnioskiem o zmianę rodzaju umowy o pracę na umowę na czas nieokreślony. W takim przypadku decyzja co do zmiany rodzaju umowy pozostaje po stronie pracodawcy.
Istnieją jednak sytuacje, kiedy pracodawca nie może odmówić pracownikowi zawarcia umowy na czas nieokreślony. Kodeks pracy mówi o tym, że pracodawca może zawrzeć z danym pracownikiem umowę na czas określony na maksymalnie 33 miesiące. Ponadto pracodawca nie może zawrzeć z tym samym pracownikiem więcej niż trzy umowy na czas określony.
Oznacza to więc, że jeżeli okres zatrudnienia jest dłuższy niż 33 miesiące lub pracodawca zawiera z tym samym pracownikiem czwartą umowę z rzędu, to wówczas z mocy prawa umowa ta staje się umową na czas nieokreślony.
Od tej zasady istnieją natomiast pewne wyjątki. Obowiązek przestrzegania w/w limitów nie dotyczy:
● umów na zastępstwo,
● umów na wykonywanie prac w charakterze sezonowym lub dorywczym,
● prac, które wykonywane są przez okres kadencji
oraz innych sytuacji, gdy pracodawca wskaże konkretne i prawdziwe przyczyny, dla których nie może on w danym momencie zawrzeć z pracownikiem umowy na czas nieokreślony.
Choć umowa na czas nieokreślony jest najbardziej atrakcyjną formą umowy dla pracowników, to i w tym przypadku obowiązują standardowe okresy wypowiedzenia. Zgodnie z Kodeksem pracy okres wypowiedzenia umowy o pracę zależny jest od długości stażu pracy pracownika i wynosi on:
● 2 tygodnie, jeśli pracownik był zatrudniony mniej niż 6 miesięcy,
● 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony dłużej niż 6 miesięcy,
● 3 miesiące, jeśli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.
Umowa na czas nieokreślony może zostać rozwiązana na trzy sposoby: przez pracownika, pracodawcę lub za porozumieniem stron. Warto wiedzieć, że jeśli pracodawca chce rozwiązać taką umowę, to ma on obowiązek podać przyczynę rozwiązania umowy. Przyczyna ta zgodnie z Kodeksem pracy musi być uzasadniona, konkretna oraz prawdziwa i musi być w pełni zrozumiała dla pracownika.
Jeżeli rozwiązanie umowy ma miejsce z powodu upadłości lub likwidacji pracodawcy, to pracodawca może skrócić okres 3-miesięcznego wypowiedzenia do minimalnie 1 miesiąca. W takiej sytuacji pracownikowi przysługuje jednak odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część przysługującego mu okresu wypowiedzenia.
WG
